Εκφωνήθηκε στο Μουσείο Φωτογραφίας, στις 14/2/2014, στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Οι τέσσερις εποχές του [Α]»
Το να γράφεις ερωτική ποίηση, σε
οποιαδήποτε εποχή, σε οποιοδήποτε επίπεδο και ύφος, είναι μία από τις εκφράσεις
του ανθρώπινου τραγικού. Προϋποθέτει έναν άνθρωπο φορτισμένο με τέτοιο τρόπο,
που να μπορεί να αναμετρηθεί με τα πολλαπλά πρόσωπα μίας απουσίας. Εύκολα θα
μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί: «Είναι απαραίτητο η ερωτική ποίηση να
απευθύνεται σε κάτι απόν; Δεν είναι, μήπως, δυνατόν να υμνηθεί ο έρωτας, με
όλες τις εντάσεις και όλες τις χαρές του, ως μία κατάφαση, ως μία γιορτή που υμνείται και αποτυπώνεται στο χαρτί;»
Η απάντηση είναι ότι από τη στιγμή
που ένα ερωτικό υποκείμενο εισάγει τον εαυτό του στη διαδικασία της συγγραφής,
αγκαλιάζει μόνο ένα από τα πολλά πρόσωπα του έρωτα. Για να το αντιληφθούμε αυτό
στην πλήρη ουσία του, πρέπει να ανατρέξουμε στην αρχαία ελληνική θεώρηση που
δίνει στην πανανθρώπινη αυτή έλξη πολλά πρόσωπα: Ο Έρως, ο Αντέρως, ο Ίμερος, ο
Πόθος, ήταν θεότητες- έννοιες που αντανακλούσαν τις διαφορετικές αποχρώσεις
μίας ενιαίας τροχιάς.
