Όταν είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τα ντοκουμέντα από τα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν είπα "κοίτα τι κάνανε οι ναζί" αλλά "κοίτα τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος".
Ασφαλώς μας βολεύει σήμερα η σκέψη ότι οι Γερμανοί του Β' παγκοσμίου ήταν σαν ένα κακό πνεύμα που το κλείσαμε για πάντα στο μπουκάλι, αλλά οι νοοτροπίες και οι συμπεριφορές που γέννησαν το ολοκαύτωμα εξακολουθούν να επιζούν. Kαι νομίζω πως είναι χρήσιμο να θυμόμαστε πως οι εβραίοι δεν ήταν τα μοναδικά θύματα αυτής της γενοκτονίας, αλλά ακολούθησαν όλους αυτούς που δε χώρεσαν στα καλούπια που δημιούργησαν ορισμένα "άρια" μυαλά: οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι, τα άτομα με αναπηρία, τα μέλη θρησκευτικών αιρέσεων, οι αρνητές στράτευσης (...) Όλοι αυτοί που ένα καθεστώς προτιμάει να αλέσει από το να ανεχτεί, φυσικά δεν έχουν σταθερά χαρακτηριστικά, κάτι που σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση τους. Ας μην ξεχνάμε το τρομερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συνέβη από την πλευρά των νικητών και ουδέποτε δικάστηκε, τη ρίψη των ατομικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, όταν εξαϋλώθηκε με μία κίνηση 250.000 κόσμου, στην πλειοψηφία τους άμαχος πληθυσμός. Ο β' παγκόσμιος πόλεμος, με τον ορυμαγδό φρικαλεοτήτων που τον συνόδευσαν, εάν απογυμνωθεί από το ιδεολογικό και γεωστρατηγικό του πλαίσιο, δεν είναι παρά η συνειδητοποίηση του ανθρώπου ότι ως είδος έχει φτάσει στο σημείο να εξαπολύσει τέτοιες καταστροφικές δυνάμεις, που μπορεί να καταστρέψει όχι μόνο τους εχθρούς του, αλλά και όλο το γύρω του περιβάλλον, τελικά αυτοκαταστρεφόμενος ανίκανος να ελέγξει το μίσος του και την ανάγκη του για κυριαρχία και επέκταση. Αυτόν τον κίνδυνο, που έκτοτε ελλοχεύει στον πλανήτη, εντόπισαν και επεσήμαναν πολλές σημαντικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα, με πιο γνωστό το μανιφέστο Ράσσελ-Αινστάιν κατά την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου